கடல்

கூதல் காற்று வீசும் நாட்களில்
யாரும் கடலுக்குச் செல்வதில்லை

மனித ஓலங்களையொத்த
அலைகளின் சத்தம்
கடலுக்கப்பால்
என்னவுள்ளதென அறியத்தூண்டும்

கல்லும் மண்ணும் தோன்று முன் தோன்றிய
இனமுள்ள அழகிய தீவொன்றுளது
கடலுக்கப்பால்

கால்கள்
கைகள்
கண்கள் இழந்தோரும்
வன்முறைக்குப் பலியானோரும்.....

பெருந்தீயெரிந்து ஓய்ந்து
கனலுந் தணல்களுள்ள
என் நிலம் பசுமையோடிருந்தது முன்னோரு காலத்தில்.

தலைப்பிடாதது

தொலைவிலிருந்து பாடல் கேட்கிற இரவொன்றில்
காதலில் சுடர்கின்றன உன் கண்கள்
கூரையிடுக்கினூடு கசியும் நிலவைக் காட்டி
இடது தோளில் ஏதோ வரைகிற விரல் நுனிகள்
பின் தயக்கத்தோடு
ஒரு குழந்தையின் கன்னங்களை வருடுவது போல

என் மார்பின் மென்மையை மெதுவாய் வருடுகின்றன

                                           இரவுக்கு இறக்கைகளில்லை
                                           நிலவும் நகர்வதாயில்லை

முத்தமிடுகையில் இடறும் மூக்குத்தி
சர்ப்பங்களிரண்டு சீறுவது போல மூச்சொலி
பற்கள் காயப்படுத்தி விடக்கூடாதென
மிகுந்த கவனத்தோடு
உனது முத்தம் மெதுவாக வேர் பிடிக்கிறது

                                         நிலவு மறைந்து போகிறது
                                         இரவு நீள்கிறது.